Zeevonk.

“Knappe Belgische film over rouwverwerking bij jeugd.” Zo staat hij aangekondigd in de flyer. Natuurlijk is het monster dat Lena (de hoofdrolspeelster) zich inbeeldt een synoniem voor de dood.

In een nagesprek bij een kop warme thee hoor ik niemand, het is ff stil . . . Zijn we ieder opzoek naar woorden om het gesprek goed te openen? Of zien we ieder ons eigen monster voorbij komen? Want volgens mij zijn dit soort monsters niet alleen voorbehouden aan kinderen.

Voor mij ging de film over meer dan het monster dat Lena in zijn greep had en haar belemmerde in  . . . . ja, in wat? De boodschap van het overlijden van haar vader was zo overweldigend dat het voor jaar jonge brein en hart niet te begrijpen was. En ja, de wereld draait door, je hebt adem te halen, geen keuze, en verder te gaan. Voor deze Lena draaide de wereld in een tempo dat zij niet kon bij-benen. Pas na langere tijd werd dit gezien door haar omgeving en werden er weer verbindende lijnen gemaakt.

Een verhaal van vriendschap en blijven geloven in elkaar.