Hoe dan? 

In  mijn nabije omgeving gebeuren er een aantal verdrietige dingen die mij raken. Als ze mij raken is dat dan persoonlijk? Ik ken de overledenen namelijk niet. Zie alleen het verdriet bij mijn nabij-naasten. Nabij genoeg om er steeds maar weer bij stil te staan? Want dat doet het. Het verdriet trapt ook op mijn eigen rem. De rem die vertelt dat ik mag vertragen en in “mijn NU” mag zijn.

Ja, het raakt mij daar er herinneringen komen uit de tijd dat ik met mijn naasten een schokkend verlies had te doorleven. Het gevoel van woede en onmacht schiet in een split second door mijn lijf!  De befaamde waarom-vraag  . . . . . waar geen passend antwoord op is te vinden.

Ik schreef onderstaand zojuist voor “anderen”. Zal ik dan ook maar ff lief zijn voor mijzelf?

Als verdriet dichtbij komt . . . .

Weer een korstje van je oude wond wordt gekrast . . . .

Een nieuwe gebeurtenis

krast aan oude pijn . . . .

Wees dan ook lief voor jezelf . . . .